Zes jaar na de voorganger verschijnt een nieuwe cd van Dictaphone, maar het geluid is onmiddellijk herkenbaar. Wat beslist niet betekent dat Oliver Doerell en Roger Döring zijn blijven stilstaan: Poems From A Rooftop klinkt nog iets organischer, alsof alle elementen nog meer op hun plaats vallen. De voor Dictaphone typerende soberheid is behouden, de licht mysterieuze, soms schemerig jazzy sfeer met weemoedige ondertoon is er nog steeds, evenals het aangename samengaan van elektronische en akoestische klanken. Nu klinkt ook de elektronica van Doerell vaak akoestisch, bijvoorbeeld bij het gamelan-achtige ritme in tracks als Maelbeek of in het uptempo Rattle. Het warme geluid wordt verder bepaald door de jazzy saxofoon en klarinet van Döring en het vaak lamenterende vioolspel van Alex Stolze, nieuw lid van de groep. In Soylent Green (1973) horen we zon voor Dictaphone kenmerkend minimaal ritme, met een gongachtig geluid op de voorgrond, in combinatie met klanken die field recordings kunnen zijn en het weemoedige spel van klarinet en viool. Een stemopname is, naast opnamen van een massaal geroep, in Poem From A Rooftop nadrukkelijk aanwezig, maar moeilijk verstaanbaar. Zijn het opnamen uit Iran? De titel evenals die van de cd verwijst naar de groene revolutie in Iran, waar mensen zo bang waren om de straat op te gaan, dat zij hun protesten vanaf hun daken riepen. De enige duidelijke tekst is die van zangeres Mariechen Danz in Rattle, een verrassend afwijkende maar prettige song op het album. Poems From A Rooftop is de derde Dictaphone-cd in tien jaar. Geen grote output, maar met zon schoonheid en sensitiviteit vinden we dat niet erg meer en houden we het wel weer even vol.