Voodoo Rhythm bestaat twintig jaar, en dat moet gevierd. Niet op een standaard manier natuurlijk, want zowel label als labeleigenaar (Lightning Beatman) zijn niet te vinden voor een gewone gang van zaken. Forgotten Million Sellers van het trio Roy & The Devils Motorcycle was ooit de eerste langspeler (op vinyl uiteraard) die het licht zag op het label, dat toen al enkele jaren cassettes en singles uitbracht. Muziekcassettes, jazeker, en ook de meeste recente releases van het label zijn weer in dat formaat te krijgen, al is het maar om de muziekindustrie dwars te zitten. Beatman heeft gelijk als hij stelt dat het eerste album van Roy & TDM zijn tijd veel te ver vooruit was. De drie broers uit de Zwitserse bergen met een aanvullende drummer die geen familie is, maakt namelijk zwaar overstuurde bluespunk waar velen ook nu nog niet aan toe zullen zijn. Het kan ook aan de manier van opnemen liggen: van tape naar tape naar tape, dan via de telefoon weer op tape en dan de boel opblazen. De intro lijkt wel van Throbbing Gristle waarna de bluespunk ons rond de oren vliegt. Trashier dan dit kan het nauwelijks en van enige conventies trekt de band zich niets aan. Hebben ze zin om wat te leuteren? Dan doe je dat toch gewoon, om verstild een muziekje te maken en dan plots Jon Spencer voor te gaan in bluespunk, met een ferme scheut psychedelica erin, dat spreekt. Tegelijk komt het derde, productief zijn de broers niet, album van Roy & TDM uit. En is er veel verschil te merken? Niet echt, behalve dat de opnametechnieken toch ietwat moderner worden aangepakt en de spielerei tussen en in de nummers er grotendeels uit is verdwenen. De punk heeft wat moeten wijken voor nog meer blues, terwijl de psychedelica iets conventioneler in de mix werd gegoten, richting Sonic Booms solowerk of zelfs Spacemen 3. En de drie broers hebben een nieuwe drummer: Alain Perret-Gentil. De man is zanger bij ComeNGo en speelt hier behalve drums ook harmonica en doet achtergrondzang. En hij maakt de songs groovier dan de broers ze ooit maakten. Tell It To The People is minder vooruitstrevend dan het debuut. Because Of Woman uit 2006 hangt er een beetje tussenin, maar is wel een stuk toegankelijker en dus geschikt voor een breder publiek.