Op basis van hun debuutalbum Dust On Common zouden we Led Er Est routineus indelen onder minimal synth, maar daar zou het Amerikaanse trio tekort mee worden gedaan. De synths zijn er nog zeker wel, maar alleen maar minimal is de band op hun tweede lp The Diver niet meer. Het zou passender zijn de band te zien als deel van dezelfde stroming waar ook bijvoorbeeld The Soft Moon en Blank Dogs in thuis horen: New Wave met veel verwijzingen van bands als Minimal Man en vroege New Order. De gitaar speelt dan ook een even belangrijke rol als alle elektronica, zoals op de uptempo punky opener en de Chrome-achtige psychedelische diepte die er op volgt. De plaat is deels getekend door de dood van de zus van een van de bandleden tijdens de opnamen, maar is desalniettemin minder triest en lijdzaam dan het debuutalbum. Het minimale geluid van die plaat is overigens niet helemaal verdwenen; nummers als Kaiyo Maru en Divided Parallel passen helemaal in de traditie van oude Depeche Mode en Soft Cell, of een meer recente band als Xeno & Oaklander. Ook liefhebbers van de meer melodieuze kant van de EBM zullen met ‘The Diver’ uit de voeten kunnen. Nieuw is tevens een aantal nummers waarop de band het liedjesformat waar ze doorgaans trouw aan is loslaat voor een meer experimentele benadering, waarmee ze een soort mini science fiction-soundtracks creëert. Een gevarieerd album, wat zeker niet van alle platen in dit genre gezegd kan worden.