Duizendpoot Justin Broadrick leek met het verstrijken van de jaren steeds verder tot rust te komen. Na de grindcore van Napalm Death en het industriële metal-geweld van Godflesh werd Broadricks output gaandeweg steeds minder bruut. Waren de hypnotische beat-scapes van Techno Animal en de drum & bass die hij als Tech Level 2 maakte nog behoorlijk in your face, de shoegaze van Jesu is vooral melancholisch, en als Final maakt Broadrick drones en verstilde ambient. Een van zijn recentste projecten, Pale Sketcher, is vriendelijke elektronica, mijlenver verwijderd van de noise weleer. Maar het jeukte blijkbaar; twee jaar geleden was er al de harde noisemetal van Greymachine (samen met ondermeer Isis Aaron Turner) en nu is er Posthuman. Broadrick neemt daarop alle agressieve elementen uit zijn hele carrière en mengt ze tot een goddeloos geheel. De monomane gitaarriffs en vervormde hiphopbeat op Idle Hands zijn Godflesh anno Selfless, en Punchdrunk heeft dezelfde voortslepende noisegitaren als Greymachine. Op andere nummers brengen vervormde jungle- en dubstepbeats zowel Techno Animal als het breakbeat-experiment Krackhead in herinnering. Ondanks al die agressie klinkt veel van Posthuman nogal vermoeid, alsof Broadrick er niet echt in gelooft. Tel daar bij op dat de formule van overstuurde beats plus overstuurde gitaren behoorlijk eendimensionaal is, en je begrijpt waarom het een hele opgave is om de plaat integraal uit te luisteren. Al lang voor het einde waren wij murw gebeukt, maar helaas niet op de manier waarop we dat ooit tijdens Godflesh-concerten werden.