Goed dat het er even bij vermeld wordt: Deze muziek verdient beluistering zonder begeleiding van visuals. Een tikkeltje overbodig is het wel trouwens, want bij deze muziek komen de beelden vanzelf, verschijnen ze automatisch op het netvlies vanwege de filmische vergezichten die door strijkkwartet, trompettist en toetsenist worden opgewekt. Aangever is Martin Fondse, die in deze combinatie piano en vibrandoneon speelt, en zo goed als alle composities geschreven heeft. Voor je er overheen leest: een vibrandoneon is een vrij nieuw instrument, dat veel weg heeft van een melodica en als familie van de blaasaccordeon aangeblazen wordt met een lang mondstuk en bediend wordt door knoppen en/of klavier. De zwierige, van alle haast ontdane en wonderschone muziek van het ensemble plus excellente Einzelgängers kent geen onverschillige, lukrake of mindere momenten, en dompelt de luisteraar zachtjes onder in een gelouterde en integere semi-klassieke beleving. Hier en daar verzandt het geheel in wel erg populair klinkende riedeltjes, maar de hoofdmoot is boeiend, intens en vervuld van een dramatische lading zonder al te topzwaar te worden.