Het Italiaanse duo Pink Holy Days ziet er weinig hip uit. Hun behoorlijk behaarde tronies verbergen duidelijk hun liefde voor uiterst dansbare electro waarin behoorlijk wat industrial is geslopen. In 2010 brachten ze reeds een album uit, Nicht’, na een ep in 2009. Het toepasselijk getitelde Twenty Eight Minutes, zo lang duurt het album ongeveer, is daarmee de derde worp. En het plaatje mag er zijn, zeker voor liefhebbers van EBM en het minst heftige werk van Atari Teenage Riot. De barricades bestormen doet Pink Holy Days dan ook niet. Wel kiezen ze voor een gekweld klinkende zangstem, gaat het tempo hier en daar de hoogte in en is het duo niet vies van een paar vervormde klanken die niet altijd op hun plaats lijken te zitten. Streefdoel zou het vertellen van een verhaal kunnen zijn, gespreid over een negental stukjes muziek. Een ontluisterende en enerverende intro zet de toon, drie powernummers zetten de boel op stelten, waarna ze eerst kiezen voor een meer popgerichte aanpak (Stand By Me), om dan de industrialkant van de band helemaal zijn gang te laten gaan. Trop Cap vormt dan een uitdijend einde met zijn atmosferische aanpak alvorens een overbodige outro de plaat afsluit. Echt onder de indruk zijn we niet, want daarvoor komt deze plaat minstens twintig (of zou het achtentwintig zijn?) jaar te laat. Toch is de gedrevenheid, de keuze voor drie verschillende drummers naargelang de nood het hoogst was en de opgefokte productie net voldoende actueel om niet helemaal van een retrobandje gewag te maken. Al knikt het hoofd gewillig mee en duurt de plaat niet lang genoeg om te vervelen.