Het was al een hele tijd geleden dat we nieuwe releases van Pfmentum, het label gerund door coryfee Jeff Kaiser, in de brievenbus kregen. En dan zijn er plots drie interessante cds tegelijk. Bonnie Barnett mag de spits afbijten en presenteert meteen een heel knappe cd. Ze is een improvisator uit Los Angeles die met haar stem een beetje klinkt als de vrouwelijke tegenhanger van David Moss. Ze speelt met klanken en geluiden, al kiest ze meer dan Moss voor begrijpelijke voordracht. Ze improviseert graag haar teksten ter plekke, maar is verslaafd aan het werk van Gertrude Stein en Jean-Paul Sartre. Beiden eert ze middels een nummer op deze cd, respectievelijk Matisse en Nothingness. Haar kleurrijke voordracht wordt op imposante wijze ondersteund door Richard Wood (altsaxofoon, fluit, klarinet), Hal Onserud (bad) en Garth Powell (percussie). Vooral de laatste zet zijn stempel op de muzikale improvisaties, die doorgaan ook al reciteert Barnett bestaande teksten. Hij speelde eerder met onder meer Jaap Blonk, John Butcher, Nels Cline en Peter Kowald en weet dus perfect hoe een dergelijke excursie hoort te klinken. Zwakke stukken zijn er niet, al vragen, eisen ze de aandacht volledig op. Bij een weinig intense beluistering vervaagt de muziek en laat alleen de stem van Barnett zijn sporen na. Richard Wood, of Dick Wood, is de oprichter van het The And Now Ensemble en brengt onder zijn eigen naam het jazzy album Not Far From Here voor het voetlicht. Hij omringt zich met een aantal befaamde muzikanten, waaronder Hal Onserud op bas (die we ook al hoorden bij Bonnie Barnett ), Dan Clucas (klarinet, fluit), Marty Mansour (drums en percussie) en Mark Trayle (live electronics) spelen mee in de stukken voor kwintet. Dan Osterman (trombone) en Chuck Manning (tenorsaxofoon en percussie) spelen mee op twee stukken, gecomponeerd voor septet. Wood, die alle zes de nummers componeerde, bespeelt zelf voornamelijk de altsaxofoon. Gecomponeerd is natuurlijk een groot woord, want er wordt door de heren bij moment vrolijk geïmproviseerd op de losjes uitgezette lijnen. Zo is er meteen ook plaats voor plots opduikende geluiden die soms een bevreemdende sfeer meegeven aan de nummers. No Know Knows is daar een mooi voorbeeld van: samples duiken de jazz in en trekken de luisteraar mee in een donkerbruine kroeg. De cd van Dick Wood is daardoor jazz voor mensen die eigenlijk niet zo van het genre houden, net omdat de bende zich niet aan afgelijnde grenzen wil houden. Michael Vlatkovich componeert ondertussen dertig jaar en bracht ondertussen vijf lps, een dvd en vijftien cds uit. De laatste jaren speelt hij voornamelijk in grotere ensembles, waaronder Vinny Golia Large Ensemble. Voor zijn eigen Ensemblio componeerde Vlatkovich een suite voor elf muzikanten uit de scene van Los Angeles, waaronder trompettist Jeff Kaiser, keyboardspeler Wayne Peet en violist Harry Scorzo. De negen stukken laveren tussen jazz, improv, blues en kamermuziek. Vlatkovich, die trombone en percussie bespeelt, laat veel ruimte voor zijn kompanen en nam ruim de tijd (enkele maanden) om zijn ideeën in de vorm die hij ambieerde, te gieten. Het resultaat is dan ook een doorwrocht stuk hedendaagse jazz die net niet voldoende de aandacht opeist om te imponeren maar wel goed genoeg is om met volle teugen te genieten. Het is van de drie hier genoemde releases wel de meest conventionele, en misschien net daardoor voor onze smaak de minst boeiende.