Hoewel Butcher al aan zijn eigenzinnige weg timmert sinds de vroege jaren 1980, toen hij een academische carrière opgaf voor de muzikale roeping, is zijn status binnen de vrije improvisatie pas echt toegenomen na de release van zijn eerste soloplaat ‘Thirteen Friendly Numbers'(1992), die hem boekstaafde als dé erfgenaam van Evan Parker. De muzikanten delen niet enkel een passie voor zogenaamde extended techniques, maar zijn meesters in het beheersen van multiphonics, circulaire ademhaling en creëren in de periferie van het klankenspectrum. Zowel binnen zijn soloperformances als duovoorstellingen met onder meer Gino Robair en Gerry Hemingway toonde Butcher zich een enorm onderlegd muzikant en dat is in het gezelschap van drummer Mark Sanders, intussen ook al even een vaste waarde binnen de Britse improvisatie, niet anders. De twee duiken hier onbevreesd in de niet-idiomatische improvisatie. Zowel op sopraan- als tenorsax bewijst Butcher meteen tot een van de meest explorerende muzikanten te behoren, met een voorkeur voor timbres die niet behoren tot het reguliere palet, een opmerkelijke aandacht voor het instrument als object en verzameling van materialen, én een uitgebreid techniekenrepertoire van tongue slapping tot kwetterend getjilp, percussieve trillingen, drones en roterende patronen vol gespleten tonen. Dat klinkt abstract en dat is het ook, maar het afdoen als een oefening in willekeur zou een grove belediging zijn. Beluister dit met volle aandacht en de nuances in het individuele en gezamenlijke spel worden snel duidelijk. Heeft het soms iets van vechthanen die voortdurend inpikken op elkaars uitdagingen, dan beweegt het duo zich vooral als een hechte eenheid. De drie improvisaties, samen goed voor een klein uur topinteractie, komen deels tegemoet aan het clichébeeld van Britse improvisatie als een analytisch en doorgedreven intellectualisme, maar dan wel met de bedenking dat er onder het grillige oppervlak een imponerend web van klankenrelaties te ontdekken valt.