Julia ‘Shammas’ Holter komt uit Los Angeles, een stad die niet meteen een baken is van de experimentele folk. Toch heeft Holter Joni Mitchell, Robert Wyatt en Linda Perhacs (met wie ze ook samenwerkt) als voorbeelden voor haar donkere elektro-akoestische geluid. Van een plaat met de titel als ‘Tragedy’, gebaseerd op het oude Griekse toneelstuk ‘Hippolytus’ van Euripides, is er weinig vreugde te verwachten; en een ingetogen sessie van donkere gothic folk met neo-klassieke klanken is dan ook het gevolg. In de uitgesponnen opener ‘Try To Make Yourself a Work Of Art’ wordt er een begin gemaakt met knisperende soundscapes, spookachtige opera en donkere sferen door een kreunende cello waarna Holter haar zwevende zang langzaam vanuit de achtergrond laat opkomen alvorens tot een demonische climax te komen. Bij ‘The Falling Age’ komen we terecht in de beklemmende sferen van Twin Peaks waarbij Holter in deze rode kamer zingt als een getergde Julee Cruise ondersteund door diepgezonken cello’s. Het is maar afwachten totdat David Lynch zich fan verklaart en haar opneemt in zijn volgende project. ‘Godless Eyes’ verandert ineens in hoopvolle minimal wavepop met robotstemmen en lichtere zang maar in ‘Interlude/Celebration’ wordt die hoop weer gedempt door natuurgeluiden, organische soundscapes en saxofoon. De gedachte aan Animal Collectives ‘Here Comes The Indian’ is heel dichtbij. Meer minimal wavepop volgt in ‘So Lillies’ na een gestage opbouw voordat de lichtvoetige beats invallen. ‘Tragedy Finale’ is het slotstuk waarin instrumentele lagen van vroege Sigur Rós-sferen komen bovendrijven en Holters zuchtende en naar adem happende zang door het geheel zweeft als de geest van een banshee. ‘Tragedy’ is een beklijvende plaat die in een ruk beluisterd moet worden, het licht gedimd en in een kring van zout om uw demonen op afstand te houden.