Witch house, hoe verder? We bespraken het al in de vorige Gonzo, en een van de oorspronkelijke spelers in het genre komt nu met nieuw werk. oOoOO uit San Francisco heeft twee jaar gedaan over zijn tweede single, maar komt niet veel verder dan waar hij gebleven was: net als op het naamloze debuut (dat het fraaie Mumbai als uitschieter had), combineert hij crunk- en hiphopbeats met r&b-vocalen en een spookachtig sfeertje. Naast naar beneden gepitchte stemmen wordt er ook echt gezongen, en er zijn andere elementen bijgekomen, zoals incidentele ravey synthesizerriedels en een heuse proggy gitaarsolo, maar voor een plaat waar twee jaar aan gewerkt is, is het aan de magere kant. Hopelijk komt Clams Casino binnenkort orde op zaken stellen. Nieuw in de Tri Angle-stal is Howse, een 22-jarige Amerikaan die wat betreft de beats niet crunk, maar juke (de vorm van house die bij Chicagos footwork-scene hoort) als inspiratiebron gebruikt: veel nerveuze, kale beats, en een tempo dat een stuk hoger ligt dan de gewoonlijk nogal slome tred van de genregenoten, wat de muziek ook meteen een stuk minder druilerig maakt. Tegelijk heeft Lay Hollow dezelfde dromerige ingrediënten als de andere Tri Angle-artiesten: drijvende stemmen, synths die het ergens tussen cheesy en spacey houden. Hier en daar duwt Howse de bassen en synths flink in het rood, wat de nummers een fijn rafelrandje geeft. Wel werden we wat moe van de eindeloos herhaalde kreun-samples op VBS, maar mogelijk is dat een belangrijk onderdeel van de juke-aesthetic waar we niet bekend mee zijn.