Lorns debuut, Nothing Else, kwam uit op het label van Flying Lotus en vertoonde de nodige parallellen met Clarks mix van hiphop en elektro (GC#98). Wat dat betreft is er niet veel veranderd. De opener van ‘s mans tweede album zet de toon: kale, boze hiphop-beats, knarsende bassen en eenzame synths die het geweld een melancholische lading geven. Niet slecht, maar zonder het oog voor detail dat Clark wel heeft, en mede daardoor een beetje bot. Gaandeweg komt daar verandering in: het nerveuze Ghosst maakt effectief gebruik van bewerkte vocalen, en op het mooie, slepende Diamond spelen (echte?) strijkers een bepalende rol. Helaas lijkt de koek der innovatie daarna op: op de rest van de plaat meandert Lorn door gebieden die eerder al werden verkend door lieden als Clark, Clams Casino, Hudson Mohawke en Gaslamp Killer. Daar zitten nog een paar mooie nummers tussen, zoals The Gun en Ghosst(s)’, maar het lijkt Lorn vaak aan ideeën te ontbreken om deze boven het gemiddelde uit te tillen. Maar goed nieuws voor iedereen die ongeduldig zat te wachten op, na de cassette, de volgende stap in het retro-format-resurrectie-plan: Ask The Dust is ook verkrijgbaar op reel-to-reel-tape. Uw buurman op leeftijd heeft vast nog wel zon apparaat op zolder staan.