De Ierse componist Roger Doyle is vooral bekend van zijn elektro-akoestische composities waarbij hij veelvuldig gebruik maakt van de synthesizer. In 1999 voltooide hij zijn magnum opus Babel, een vijf cd’s tellend werk waaraan hij maar liefst tien jaar gewerkt had. Met bijdragen van 48 muzikanten is het een auditief verhaal waarin Doyle in de bekende Babel-mythologie verschillende muzikale talen en stromingen laat samenkomen. Zijn meest recente werk is Chalant – Memento Mori, waarop hij wederom gebruik heeft gemaakt van gasten. De bijdragen zijn dit keer niet zo talrijk, maar wel bijzonder. Doyle heeft namelijk een lading oude antwoordapparaten opnames gevonden en besloten deze te gebruiken in nieuwe composities. Wellicht komt het omdat Doyle inmiddels 63 jaar is en hij zijn oude dag begint te voelen, maar in ieder geval herdenkt hij de gestorvenen op een mooie en interessante manier, hoewel lang niet altijd even sterk. Opener ‘Chalant 1-3’ werkt de eerste paar minuten zelfs lichtelijk op de zenuwen, met een irritant getokkel op een akoestische gitaar. Dan maakt het gitaarwerk echter plaats voor een donker ambient aandoend stuk met lage synth-tonen. Deze combinatie van gitaar en experimentele ambient soundscapes vormen de leidraad van deze plaat, veelvuldig aangevuld met pianospel, zoals in ‘Voices of Parents’. In dit nummer worden de nauwelijks hoorbare stemmen van de ouders van Doyle omlijst door pianospel dat tegelijk melancholisch en opbeurend is. De idee dat zijn overleden ouders hier in zekere zin in leven worden gehouden, is interessant, maar dat vinden we niet echt van de muziek. Hetzelfde geldt voor meer stukken, zoals ‘Back in Time’, dat bijna alleen uit antwoordapparaat-opnames bestaat met een extreem licht productietintje, en ‘Chalant Part 6’, dat wederom uit vervelend pianowerk bestaat en gewoon niet kan boeien. Onze terughoudendheid wordt er niet beter op in ‘Wassane’ en ‘Back From Hospital’. Gelukkig zijn er ook momenten waarbij Doyle ons wel weet te raken, zoals in ‘Coat-Hanger Kisses’, waarin er voor de verandering wel sprake is van fijn klinkend pianospel en de stem van een opname op zo een manier gebruikt is dat het een absolute toevoeging aan het geheel is. Het album word pas echt interessant vanaf nummer acht. In ‘It’s Very Serious’ gaat Doyle een meer experimentele soundscape-kant op, met donkere ambient elementen. Dit nummer zet ons voor het eerst rechtop in onze stoel, de oren gespitst. Hier willen we meer van horen. Al met al is ‘Chalant – Memento Mori’ een zeer interessante conceptplaat, met enkele indrukwekkende nummers en opgenomen stemmen, maar met helaas ook te veel irritante elementen om ze vaak op te zetten.