The K. telt leden uit Machelen, Borgworm en Luik, dus een echte Waalse band zijn ze niet, al worden ze steevast zo genoemd. Wat doet het er uiteindelijk toe? Het is de muziek die telt en die behoort tot het beste dat noiserock te bieden heeft. Melvins, Shellac en Jesus Lizard zijn hier de grote voorbeelden en daar probeert de band zijn eigen ding mee te doen. Toegevingen doen, willen ze niet, zeker niet sinds de zanger een tijdje in een psychiatrisch ziekenhuis verbleef toen de band nog als The Kerbcrawlers door het leven ging. Inmiddels wonnen de mannen de vorige editie van Concours Circuit, de Franstalige tegenhanger van Humos Rock Rally. Verdiend ongetwijfeld na het beluisteren van de elf songs die My Flesh Reveals Millions Of Souls sieren. Zanger, of beter gezegd schreeuwlelijk en gitarist Sebastien von Landau, tiert er al zijn frustraties uit. Drummer Sigfried Burroughs en bassist Geoffrey Mornard doen wat van hen wordt verwacht in het noiserockgenre: stevig doorpompen en een basis leggen voor de dwarse gitaarlijnen van hun frontman. En zeker meer dan de helft van de songs op de plaat is geslaagd. Bald Woman, Kolonell Kilgore en Fertile Waves gaan er zeer goed in. Alleen Maneater en de afsluiter (The End) vallen ietwat tegen, en dan nog. Na een paar keer luisteren naar het geheel vallen de initieel tegenvallende songs al bij al best mee. Nu nog een beetje spijkeren aan songtitels en de Engelstalige teksten en The K. geraakt er wel.