Het zevende album van Dying Fetus bevat geen grote koerswijziging. De extreme deathmetalband uit Upper Marlboro, Maryland speelt dit soort muziek sinds 1991 en al is John Gallagher het enige overgebleven originele groepslid, de muzikale koers blijft ongewijzigd. Sociaal-politieke geëngageerde teksten, die we in het tekstvel kunnen nalezen want ze begrijpen, daar is geen sprake van, vormen de kern. Sean Beasley (bas) en Gallagher (gitaar) delen nog steeds de zang en die duale aanpak onderscheidt de band toch ietwat van het leger extreme death metalbands. En dan is er Trey Williams. Gevoelige zielen die al eens een knie- of polsblessure hebben gehad, raden we aan de capriolen van de man niet na te bootsen. Wat een ongelooflijk stel ledematen heeft deze kerel in huis. Het tempo mag hels zijn, de blasts onmenselijk: het lijkt allemaal kinderspel. En dan vergeten we al snel dat het inmiddels alweer drie jaar geleden was sinds Descend Into Depravity een aanval deed op onze gehoorgangen. Negen nieuwe songs heeft Dying Fetus opgenomen, die de brute met de technische death metal verenigen. Naar het einde toe horen we wat geluiden die hen een progressieve kant lijken op te sturen. Het is een goede poging om te ontsnappen aan de eenvormigheid die de plaat lijkt uit te stralen. Jammer genoeg drijven ze het allemaal niet ver genoeg door en is het evenmin goed genoeg. De eerste helft van de plaat, pakweg de vier eerste songs, weet Dying Fetus onze aandacht vast te houden en dan blokkeren we stilaan en gaat het strijken ons niet meer af. Een dergelijk karwei heeft behoefte aan kwaliteit en dat levert Reign Supreme eigenlijk niet voldoende.