L’Etrangleuse is het Franse duo Melanie Virot (harp en zang) en Maël Salètes (elektrische gitaar en zang). Op het gelijknamige debuut grossieren Virot en Salètes in repetitieve, vederlichte folk, met hier en daar een exotische echo. Zo waait er een zoete Malinese woestijnwind door ‘Dear’ en ook ‘Meeting With The Kankouran’ verkeert in Afrikaanse sferen. ‘Kasyak Lubvie’ is geleend van Kletka Red, het klezmerproject van Leonid Soybelman en The Ex‘ Andy Moor, maar de spanning van het origineel weten Virot en Salètes niet te benaderen. Niet slecht allemaal, maar vooral de eerste helft van de plaat blijft toch een beetje hangen in ongevaarlijk en beschaafd vertier. Pas wanneer G.W. Sok (ex-The Ex) ten tonele verschijnt om twee nummers van vocalen te voorzien wordt het allemaal een beetje spannender. Op ‘Writer’s Blog’ zet Salètes een mooie vocal neer, die minus het Franse accent ook op iets akoestisch’ van Thurston Moore had gepast. G.W. Sok voegt er met zijn bijna-parlando de nodige urgentie aan toe. Ook ‘Dead Bodies Under Christmas Trees’ alweer met Sok heeft dat beetje extra peper waaraan het de eerste albumhelft mankeert. Sok leverde overigens ook teksten voor twee songs (‘Corner Of The Eyes’ en ‘Collision Time’) waar hij niet zelf op zingt.
Conclusie? Als u het ons vraagt: G.W. Sok als volwaardig bandlid aan boord nemen en een beetje aan dat accent werken en dan komt het wel goed met L’Etrangleuse. Maar u vraagt ons nooit wat, natuurlijk.