Dit titelloze album is de veertiende release van het in Berlijn gebaseerde Sonic Pieces-label. De goede verstaander weet dan voldoende: de thuisbasis van de gelimiteerde, handgemaakte releases van onder meer Dustin OHalloran, Nils Frahm en Hauschka. Vooral neoklassieke pianomuziek en less-is-moreprincipes dus, en dat is exact wat de jonge Welshe pianiste Anna Rose Carter (°1988) hier creëert met de Canadese producer Christopher Bailey, die net als haar onderdak vond in Londen. Liet e.p. ‘Silver Lines’ (2010) nog horen hoe Carter vooral aansluiting vond bij de Wim Mertens van pianoklassieker After Virtue, dan zocht ze op ‘My Piano Is Broken (2011), een samenwerking met de Pool Pleq, met succes naar een meer hedendaags geluid, vol ‘electronic glitches and drones. Ook op dit album, dat zeven improvisaties bevat, verblijven de muzikanten in een troebele wereld waar klanken voortdurend op los zand trippelen. De meanderende improvisaties van Carter zijn doorgaans vrij eenvoudig en sereen, opgebouwd rond delicate aanslagen en fragiel resonerende herhalingen die nu eens etherisch Scandinavische oorden opzoeken en vervolgens een meer romantisch-pastorale bijklank krijgen, waarbij steeds de rol van de stilte benadrukt wordt in de zone tussen minimalisme, neoklassiek en ambient. Bailey speelt daarbij een opvallende, maar functionele rol, door de muziek te voorzien van aanzwellende en afnemende galm- en laagjeseffecten, wat in opener Explosions In A Four Chambered Heart meteen leidt tot een bedwelmende auditieve trip, Messy Hearts voorziet van ongemakkelijke echos, en in afsluiter Sleepwalk zorgt voor een einde als een verontrustende koortsdroom. Echt onheilspellend wordt het nooit, daarvoor zijn Carters mijmerende en dromerige bijdrages gewoon te mooi. Vernieuwend en verrassend kan je het ook bezwaarlijk noemen, maar liefhebbers van intimistische pianomuziek met subtiele contouren vinden hier een album met heel wat mooie momenten, een paar prikkels en een sterke focus. Knap.