Bear Bones, Lay Low is de Brusselse Venezolaan Ernesto Gonzalez. U kan Ernesto kennen van Sylvester Anfang II, maar misschien ook wel van het Gonzo (circus) verjaardagsfeestje, op 18 mei in het fijne Brusselse etablissement Les Ateliers Claus. Op dat verjaardagsfeest trad Gonzales aan met zijn nieuwe project Sayona. De eerlijkheid en ook wel het feit dat we pathologische nestbevuilers zijn gebiedt ons te zeggen dat we de logge drones die Gonzalez en Shazzula (Aqua Nebula Oscillator, Black Mass Rising Society) die avond op ons loslieten nét iets minder geïnspireerd vonden dan de Eeklose schapenslachters van Alkerdeel.
El Telonero, zijn tweede voor Kraak, maakt die gemiste afspraak echter grotendeels goed. Meer en meer graaft Gonzalez zich in in de wereld van analoge krautsynths.
Gonzales bedient zich rijkelijk van het soort ritmeboxen, vintage synths en galmeffecten waar ook het Antwerpse duo Mittland Och Leo graag mee aan de slag gaat. In tegenstelling tot Mittland, die hun droomcomposities stevig uitpuren en in welomlijnde songs gieten, gaat Gonzalez eerder de (solo-)jamtoer op. De composities zijn doorgaans losweg gebaseerd op naieve melodieën, maar onderweg kan er vanalles gebeuren we zien wel waar we uitkomen.
Hazy Frog ademt de heerlijk vanzelfsprekende simpliciteit van het beste van Kraftwerk, minus de klinische perfectie van de Duitsers. Bien, Gracias is naïeve Kosmische, waarop het ongetwijfeld heerlijk bellen blazen in de zon is. In Persona is dan weer een hoofdrol weggelegd voor krinkelende wah-gitaartjes, een uitzondering want Gonzalez lijkt de gitaar bijna volledig terzijde te laten op El Telonero. Lavande Apaisante zit sfeermatig ergens tussen Neu! en The Doors (maar dan zonder die ellendige Morrisson), maar het zou ook aan het akkoordenschema kunnen liggen – wij hebben nooit zo goed opgelet in de notenleer.
Uitstekend plaatje, dus. Rest ons slechts nog Kraak een goeie doorstart te wensen en de Vlaamse subsidiecommissie véél jeuk, een kort armpje en vele vieze dromen.