Sinds we het debuut van Dead Neanderthals (Nijmegen) in handen kregen, houden we geregeld via mail contact met René, die samen met Otto het duo vormt. Drums en saxofoon gebruiken ze, en daarmee zetten ze een eigenzinnig soort grind neer waar Painkiller een puntje aan kan zuigen. De tweede 3inch, The V-Shaped Position, volgde al snel. Twintig songs tellen de schijfjes samen, twintig minuten heerlijke pokkeherrie. En dan kwamen ze plots met Jazzhammer/Stormannsgalskap, twee songs van tien minuten, een soort dronegrind. De drie schijfjes kregen alle een lovende recensie in GC, verdiend. Ondertussen hebben ze ook een eigen label opgericht, waarvan de drie eerste releases hier ter keuring voorliggen. Geen promotie-exemplaren, maar net als een gewone sterveling kochten we deze schijfjes, samen vijfentwintig euro en dat voor een goed half uur muziek, in totaal! Als bonus mogen de kopers het hoesje zelf in elkaar knutselen, en raden welk schijfje bij welk hoesje hoort. Of zijn ze toch braaf geweest en hoort het gele schijfje bij het kartonnen hoesje met geel opschrift? Het zou wel typische humor zijn. Fijn ook dat er van elke release slechts vijftig exemplaren zijn en de band stiekem hoopt dat tegen de verschijning van dit schrijfsel er geen exemplaren meer beschikbaar zijn. De Nederlanders die Dystopian Architect bemannen, kiezen voor harsch noisegrind, waarbij alles overstuurd is. De stem lijkt zo uit een black metalband te komen, de songs zijn ultrakort en een aanslag op alles wat een ordinair nummer zou kunnen voorstellen. Vijf stuks in vier minuten, en maar goed ook want dit soort geweld houden we geen halt uur vol. Next Life komt uit Noorwegen en heeft een compleet andere aanpak. Bas, drums en gitaar en we horen ook een orgel, maar het is niet duidelijk wie dat instrument bespeelt. Denk aan opgefokte progmetal zonder de negatieve connotaties, en we komen in de buurt. Hai Nguyen Dinh mag dan al niet heel erg Noors klinken, de sonische aanvallen die het trio neerzet, met verder Tomod Christensen en Anders Hangard in de gelederen, zitten ergens tussen Guapo en Kong op speed in. Louis Minus Seize komt uit Frankrijk en komt, naar onze normen dan, behoorlijk conventioneel uit de hoek. Vier nummers die live werden opgenomen met een hoofdrol voor de saxofoon die vrij zijn gang mag gaan. Alt (Alain Douliez) en tenor (JB Rubin) tegelijk, dus het verwondert niet dat bas en drums voornamelijk de basis leggen voor een stevige portie freejazz met hier en daar een Zu-versnelling. Meestal gaat het ingetogen, neemt de band ruim de tijd om zijn nummers uit te bouwen, en gaan er al snel tien minuten in een song kruipen. Zo etaleert het label meteen zijn verscheidenheid, zijn lak aan conventies door alleen uit te brengen wat de twee zelf helemaal zien zitten. Dystopian Architect blijft het langst hangen en zetten we het meeste op, omdat het anders klinkt dan alles wat we voorheen hoorden.