De band behoeft geen introductie, en de platen eigenlijk ook niet. My Bloody Valentine veranderde eind jaren 1980, begin jaren 1990 het indie-gitaarlandschap met twee baanbrekende albums, en vond al doende shoegaze uit. Er werd al jaren gewerkt aan remasters, die echter steeds weer werden uitgesteld, naar verluidt omdat voorman Kevin Shields nooit tevreden was over de kwaliteit. Shields had wat dat betreft een reputatie hoog te houden, want het verhaal wil dat zijn zoektocht naar het perfecte gitaargeluid voor het album Loveless de band haar label, Creation, naar de rand van de financiële afgrond voerde. In werkelijkheid was Creation er financieel al niet best aan toe toen Shields aan de opnamen begon; in het recent verschenen boek How Soon Is Now? wordt pijnlijk duidelijk hoe Creation, net als alle andere grote indies uit die tijd, vrijwel permanent leed onder de afwezigheid van een behoorlijke accountant (en de aanwezigheid van sloten drugs). De opnamen mondden dan ook uit in een anderhalf jaar durende tocht langs de goedkoopste studios die konden worden gevonden (de lijst engineers op de hoes is in dit opzicht veelzeggend), maar het is Shields verdienste dat Loveless desondanks een monumentale plaat werd. Naast de oorspronkelijke (digitale) master bevat deze nieuwe editie een tweede cd met een remaster van de oorspronkelijke analoge banden. Muzikaal zijn de cds identiek, en het effect van het verschil in mastering komt pas aan het licht als je de twee versies zij aan zij vergelijkt. De nieuwe remaster klinkt wat ruimtelijker en iets warmer. Verschillen die vooral aan die hard-fans en bloggers besteed zijn wie de cd direct naar zijn iTunes ript, zal er weinig van meekrijgen maar de dubbeluitvoering past bij de klassieke status van het album. Voorganger Isnt Anything blijkt bij hernieuwde beluistering ook al een klasse apart, vooral waar het het gitaargeluid betreft (waar ook de nodige mythes over bestaan, maar dat toch vooral werd bereikt door constant met de tremolo-hengel te zwengelen). Dat geluid werd geperfectioneerd op een aantal eps die voor en tijdens de opnamen van Loveless verschenen, en zijn samengebracht op EP’s 1988-1991. Van de drie re-issues is deze dubbelaar de interessantste, enerzijds omdat deze nummers nooit eerder op deze manier verzameld verschenen, maar vooral ook omdat het een deel van het beste werk van de band bevat. De eps zijn aangevuld met een aantal zeldzaamheden uit dezelfde periode (en slaat daarbij gelukkig de inmiddels zeer gedateerde Weatherall-remix van Soon over), met als bonus drie nooit eerder verschenen nummers. Zoals gezegd heeft het even geduurd voordat deze remasters verschenen, maar met de recente heropleving van de shoegaze is de timing eigenlijk perfect. Voor iedereen die de platen nog niet had, zijn deze reissues een uitgelezen kans om in één keer een essentieel hoofdstuk uit het indie rock en shoegaze-canon in huis te halen, en te horen waar bands als A Place To Bury Strangers, Nadja, Serena-Maneesh, Tamaryn, Loveliescrushing etcetera de mosterd vandaan hebben gehaald.