‘Alles is stuk’, moet Cooly G gedacht hebben wanneer zij verweesd achterbleef met een kind. In plaats van haar verdriet om te zetten in een verschroeiende danceplaat, gebruikt zij haar UK Funk, dubstep en house-invloeden om een moeilijk doordringbare plaat te maken waarin de pijn ontluikt. ‘Playin’ Me’ is het relaas van een uitgestorven sprookje. Het is een ‘er was eens’ met een alles ontluikend hoogtepunt dat niet lang en gelukkig mocht samenleven. De track ‘Sunshine’ is het scharniermoment. De Coldplay-cover ‘Trouble’ een zucht van wanhoop. Muzikaal vertaalt het zich in een chaos van gebroken ritmes, vertraagde beats en stilte. Alles is verpakt in een vage melancholische zweem van verloren romantiek. ‘He Said I Said’ strompelt traagjes binnen waarna ‘What This World Needs Now’ met zijn slome jungle ritmes de luisteraar probeert te lokken. Cooly G is enorm spaarzaam met de ritmes en de woorden die ze zingt. Af en toe draait een song rond slechts 1 woord, dan weer zingt ze een volledige tekstflard waarvan de ambientesque ballad ‘Good Times’ de laatste roosgekleurde hoop is terwijl de muziek steeds grimmiger klinkt. De liefde is uit elkaar gespat, de twijfel in ‘Trying’ is beklemmend. Het ritme wordt opgevoerd. Gedaan met het leven meditatief te aanschouwen. ‘What Airtime’ en ‘It’s Serious’ zijn vinnig, hard en donker. ‘Playing Me’ is heel even woedend opzwepend. Het is de pure schizofrenie van een gebroken hart. Het is vooral een plaat die zijn ware troef pas laat openbaart.