Je kan vanalles beweren over de toonaangevende Europese improvisatoren, maar als je ze van kortzichtigheid of gebrek aan initiatief en lef wil beschuldigen, dan zal je naar goede argumenten moeten zoeken. Is zo’n Mats Gustafsson bijvoorbeeld net zo vaak in de weer met gelijkgezinde jazzfanaten als met de Weense noise-liga van Martin Siewert en dieb13, dan gaat z’n drummende kompaan, de Noor Paal Nilssen-Love, al net zo’n alarmerende verbonden aan, in dit geval met Maja Ratkje en Lasse Marhaug. Ratkje, die recent in ons land speelde met de theatrale bende van Poing, maar die ook in de weer ging met Fred Van Hove en Ikue Mori, stelt hier haar imponerende stem en elektronica ter beschikking, terwijl Marhaug het doet met zijn mishandelde platendraaiers en eveneens elektronica. Ze spelen al samen sinds 2004, maar deze concertregistratie uit 2010 is hun eerste release. Het is er eentje die vanaf de eerste seconden knettert als een explosieve grindcore-cd: met jankende en wringende feedback, drumchaos en een onontwarbaar kluwen van vreemdsoortige geluiden. Ratkje gaat zich meteen te buiten aan allerhande stemvervormingen, waardoor ze in de braafste momenten zorgt voor een sinister sfeertje en in de meest intense voor hels drama dat klinkt als de doodsreutels van Gollem. In de eerste drie, korte stukken kan je haast spreken van onverminderde dreiging, ook al worden de voeten regelmatig van het gaspedaal gehaald, zelfs door Nilssen-Love. De twee langere stukken nemen er meer hun tijd voor, ademen wat vrijer, maar de climaxen die er opgebouwd worden zijn zo mogelijk nog heftiger, zwaarder en gewelddadiger. Dit had in handen van mindere muzikanten kunnen leiden tot een gratuit partijtje noise, maar deze klasbakken bewaken dat de muziek zelfs in z’n meest ontspoorde momenten bezeten blijft van een onwrikbare focus. Eentje voor de doorzetters.