Conor Oberst is alweer een tijdje op de vlucht voor zijn verleden. Hij piekte vroeg, op 22-jarige leeftijd met de Bright Eyes-plaat Lifted. Sindsdien probeert hij zijn zelf geschapen genre (intense, emotionele singer-songwriter, of emofolk) te ontstijgen door te experimenteren met Americana, elektronica en een nieuwe band. Maar meer dan half geslaagde resultaten leverde het niet op. 2012 lijkt hij te gebruiken om terug te kijken, met Bright Eyes-reissues, een tour met zijn hardcore-band Desaparecidos en One Of My Kind, een terugblik op zijn tijd met de genoemde nieuwe band, The Mystic Valley Band. Het pakket bestaat uit een documentaire op dvd en een cd met restopnames van de twee platen die hij met ze maakte. The Mystic Valley Band was zeer democratisch opvallend voor Oberst, die in Bright Eyes strak de teugels in handen had. Zo democratisch dat alle bandleden uiteindelijk ook hun eigen liedjes mochten spelen en zingen, waarvan een hoop te vinden zijn op deze restjesplaat. In de fly-on-the-wall documentaire wordt de indruk geschetst dat het muzikale niveau van alle bandleden zo hoog was dat Oberst met liefde een stapje opzij zette om het talent van zijn vrienden te laten schitteren. Maar eigenlijk is het wel duidelijk dat dat niet zo is; alleen Obersts liedjes uit deze tijd zijn soms echt goed en zijn collegas halen zijn niveau zelden. Impliciet vertelt de documentaire dan ook een ander verhaal; de sfeer in de band was gewoon heel goed. En Oberst zal zin hebben gehad om gewoon één van de jongens te zijn, in plaats van de posterboy voor de emo-generatie die hij aan het worden was. Begrijpelijk. One Of My Kind is zodoende muzikaal verre van onmisbaar, maar biedt veel inzicht voor wie Oberst hoog heeft zitten.