De albumcover zegt het allemaal: far out, maaaan. Guardian Alien is het uit zn voegen gebarsten soloproject van voormalig Liturgy-drummer Greg Fox, die de band verliet in het midden van een controversiële fase, toen die plots werd omarmd door een nieuwe generatie fans en tegelijkertijd uitgekotst werd omwille van zn onzuivere black metal en een zwak voor wat door sommigen als holle filosofische praat beschouwd werd. Wie vond dat het met Liturgy al te veel met het hoofd in de wolken gebeurde, die wordt dan ook afgeraden om dit schijfje te beluisteren, want Fox mikt hier eveneens op de transcendentale extase, en dat door een jam van zevenendertig minuten uit te brengen. Daarvoor wordt hij bijgestaan door zangeres Alexandra Drewchin, wiens rol het is om sjamanistische mantras te prevelen en te kwelen die al dan niet nog eens grotesk vervormd worden, en bijkomend ook nog eens gitarist Bernard Gann (Liturgy), bassist Eli Winograd en, erg bepalend voor het groepsgeluid, shahai baaja-speler Turner Williams, die met zn instrument (een soort elektrische zither) resoluut voor de verschuiving richting Oosterse mystiek zorgt. Na een lullige intro met vogeltjesgekwetter geeft het kwintet meteen van jetje met een sound tussen Liturgy en Hella, razende psych met denderende drumpartijen, maar de manische snelheid en energie wordt al snel terzijde geschoven voor een trager ritme dat teert op knappe, repetitieve drumfiguren en een productie die alles in een wazige mistlaag bedekt. Hippierock, maar dan aanleunend tegen drone-terrein, de Grateful Dead van 1973 gekruist met Alice Coltrane. Allemaal prima, tot het stuk halverwege terugkeert naar de boerderijgeluiden en er vervolgens niet meer in slaagt om de draad écht op te pikken. Te veel richtingloos gejam, te veel bewustzijnsverruimende middelen, te veel rusteloos aftellen. Iets waar de onderwatereffecten en uitgesponnen riffs niks aan kunnen verhelpen.