Een paar jaar geleden liet zangeres Endresen (°1952) met saxofonist Håkon Kornstad al prachtige dingen horen op het Follow The Sound Festival (Antwerpen), maar de samenwerking met gitarist Stian Westerhus (°1979) is zo mogelijk nog een stuk verbluffender. Het samengaan van ongebruikelijke stem- en gitaartechnieken wordt hier uitgewerkt op een manier die de werelden van improvisatie, folk, ritueel en spookverhaal verbindt tot een excentrieke melange die even onrustwekkend als betoverend wordt. Didymoi Dreams is niet minder dan een tour de force en een staaltje van muziek maken dat probleemloos overgaat in spelen met muziek. Het stemarsenaal van Endresen wordt daarbij vanaf opener The Rustle Of A Long Black Skirt volledig uitgebuit, van gestotter en gestamel, waarbij je het speeksel rond de tong hoort vloeien, tot achterwaarts kinderliedjes opzeggen (Drawing An Arc), het uitkramen van wartaal (Wayward Ho) en het onverstaanbare gefluister van een dakloze die je nu en dan tegenkomt in de hoofdstedelijke achtersteegjes. Westerhus maakt zo mogelijk nog méér indruk, nu en dan herinnerend aan Gary Lucas soundtracks bij stille films als Der Golem, virtuoos spelend met galm, metalige echos, loops en voluptueuze texturen, maar net zo goed met percussieve prikken (Barkis Is Willing), stompende semi-noise (Wooing The Oracle) en geluiden waarvan de oorsprong enkel duidelijk kan worden door een dvd. Is een stuk het ene moment niet meer dan een vage schets of een verweerd skelet, dan kan het iets later ombuigen in een versmachtend stuk bombast dat evenveel Robert Wyatt als David Lynch is. Kortom: een auditieve trip die even verrassend als sinister verleidelijk klinkt en vanaf de eerste seconde een eigen universum creëert tussen pastorale nachtmerrie en lieflijke bezwering. Dat het allemaal live is maakt het dubbel zo indrukwekkend. De koptelefoonplaat van het moment.