Twee jaar geleden probeerde dit viertal uit Sheffield zich al de radiogolven in te spelen met hun debuut Chasing After Ghosts, maar de grote doorbraak bleef uit al werd de band wel door NME bestempeld tot een band die niet lang geheim kon blijven. Met de tweede plaat Hold Fast proberen ze nu opnieuw een plekje op de radio te veroveren met hun hapslikweg-Britpop. Muzikaal lonken ze terug naar de puntige gitaarriffs uit de jaren 1950 en de zanger klinkt in de verte ergens als Morrissey, maar het geheel klinkt te mak en vooral te voorspelbaar om echt indruk te maken. De tien nummers pretentieloze poprock ontberen ook tekstueel elke spanning: het romantische gedweep van de zanger gaat je uiteindelijk zelfs ernstig op de zenuwen werken.