We kregen eerst een downloadlink van het nieuwe album van Baroness, en hadden die download na een diagonale beluistering al snel gewist. Weg ermee, wat een flauwe bagger was me dat. Van onze chef kregen we nu een gebrande cd-r van datzelfde album, met de vraag om er enige woorden aan te wijden. Welke weten we eigenlijk zelf niet. Op hun vorige platen zat Baroness in de lijn van Kylesa, Mastodon en Torche, allen uit Savannah. Metal of postmetal, met veel helse gitaren en geschreeuw waren ons deel en al waren ze niet de sterkste van het lot, er viel naar te luisteren. Voor Yellow & Green koos de band echter een volledig ander pad en dat kan ons absoluut niet bekoren. De gevoelige kwiet uithangen, tot daar aan toe, maar dan ook nog eens met panfluiten, sitars of wat ervoor kan doorgaan (nummer zeven) afkomen, neen, bedankt. We vermoeden dat er een paar hun lief zijn kwijt geraakt of iets gelijkaardigs, want Baroness doet er alles aan om gevoelig, triest, subtiel en ingetogen te klinken maar de cleane zang werkt niet, en de ingehouden gitaarlijntjes evenmin. John Baizley is nooit een echt goede zanger geweest, en nu valt hij eigenlijk volledig door de mand. Luister naar (nummer acht) en walg. Jakkes, wat een vreselijk onding is deze plaat. We hebben ons gepijnigd, het album uitgeluisterd, en nauwelijks een noot gehoord die ons kon bekoren. En dan blijkt er nog een cd-r bij te horen, het is potdorie een dubbelalbum! Wat Green en Yellow is staat niet op de schijfjes, maar wie geeft daar wat om. In elk geval klinkt hier de opener wat steviger en ligt de song wat meer in de lijn van zijn voorgangers, maar denderend kunnen we het nummer ook niet noemen. Hoe het heet ook al niet, want beide schijfjes tellen negen nummers. Promos zijn niet meer wat ze geweest zijn, en Baroness ook niet.