Het zal toeval zijn en geen aankondiging van een revival, maar kort na elkaar verschijnen er twee platen die een fraai beeld geven van het vroege Engelse housegeluid. Op de verzamelaar This Aint Chicago staan een aantal schitterende obscure voorbeelden van hoe in de laten jaren 1980 de uit Amerika overgewaaide house werd vermengd met invloeden van New Order, hiphop en vooral ook Latin. Dat leidde tot een heel eigen geluid, dat een paar jaar later weer zou verdwijnen toen rave culture in zijn volle omvang losbarstte. Al die invloeden zijn ook zeer aanwezig in het werk van T-Coy, een act die waarschijnlijk vergeten zou zijn als hun drie singles niet opnieuw waren verschenen op LTM. Een minder ongewone release dan het misschien lijkt voor een label dat zich vooral bezig houdt met re-issues van artiesten uit de stallen van Les Disques Du Crepuscule en Factory: T-Coy ontstond uit de resten van Quando Quango, dat op Factory een aantal platen maakte waarop jazz, latin en wave samen kwamen. Nadat de band uit elkaar viel begonnen ex-leden Simon Topping (eerder van A Certain Ratio) en Mike Pickering (Haçienda deejay, M-People) T-Coy, dat ook in geluid een logisch vervolg op Quando Quango was. Housey pianos, samba ritmes en funky baslijnen ontmoeten kale elektrobeats a la New Orders Confusion en opruiende stemmen uit de sampler. De technologie heeft in de tussenliggende 25 jaar onvoorstelbare ontwikkelingen doorgemaakt, en T-Coy mist dan ook de productionele finesse die we inmiddels van house en verwante genres gewend zijn. Maar de muziek is allerminst knullig; het is een mooi voorbeeld van oprecht pionierswerk, uit een tijd dat het nog niet allemaal alleen maar harder, sneller en meer hoefde te zijn, en de white labels met bakken tegelijk van de lopende band kwamen rollen.