Bedoeld of onbedoeld, de klankwereld van Patrick McGinley is een statement naar alle vormen van muziek. Waarom zijn we zo geforceerd, omslachtig en gehaaid gefocust op esthetisch verantwoorde klanken, terwijl de meest menselijke, natuurlijke tonen worden genegeerd? McGinley, alias Murmer, is een field recorder. Hij zoekt naar mooie geluiden die wij als vanzelfsprekend ervaren en ongeïnteresseerd, onwetend voorbij laten waaien. De Amerikaan, sinds 1996 woonachtig in Europa, brengt met deze plaat een vervolg op We Share A Shadow (2007). McGinley wandelt voor zijn gevonden geluiden, zoals hij het omschrijft, het liefst op het platteland en door bossen. Op deze plaat hoor je plekken in Estland, Finland en Frankrijk. Het is best merkwaardig dat dit natuurlijke palet aan klanken juist nieuwsgierigheid creëert. En daarom frustratie. Want als we de onweerlegbare geluiden om ons heen niet eens kunnen doorgronden, hoe kunnen we dan naar gemanipuleerde, georganiseerde muziek luisteren en deze beoordelen? Wat zegt het over onze oppervlakkigheid als we liever badderen in ons veilige wereldje met geluid dat we zelf controleren terwijl we de essentie links laten liggen? Daarbij aangetekend dat McGinley zelf ook manipuleert in What Are The Roots That Clutch, maar als basis zijn veldopnames heeft. Die kunnen van alles behelzen. We horen vele materialen, klingelend metaal, druppelend vocht, houtgetik en ritselend papier. Onbestemd zijn de schurend kwakende kikkers, ver op de achtergrond een onrustig blaffende hond en wat geiten met een belletje om hun nek. En nog verder weg een storende tv-zender. Soms zijn ze geïsoleerd, vaker verpakt in een zuigende drone, waarin wordt gespeeld met boventonen of langzaam ademende resonanties.
Luister deze plaat vooral nu. Dit is een fantastische periode om je over te geven aan dit grondige klankspectrum en je te bezinnen. Het is koud, de zachte sneeuwvlokken vallen op het bevroren mos en je verlangt naar een dik kleed en een warme kop chocolademelk.