30°C leest de thermometer. Schuilen tegen de plotse hitte kan niet. Dat wil je ook niet. Eindelijk kunnen de meest zomergetinte albums onder de naald, zoals het house-gekleurde Déviation van Heatsick. De man trekt alle mogelijk denkbare geluiden uit zijn Casio-keyboard. Voor de allereerste keer smeet hij er housebeats onder en maakte hij iets dansbaars. Voeg daar aan toe wat zwoele polyritmische percussie, een groovende bas en dronken Casio-deuntjes. De hitte zindert van opener Team Tennis. Net wanneer je het ritme in je lijf hebt, ruilt hij het in voor goedkoop klinkende bongos, een kosmisch getint keyboardmotief en een in de euroshop opgepikt drumritme. Heatsick werpt alles in de track met een superjaloersmakende eigenzinnigheid die je dwepend verslindt. Déviation is knikkebollend gek. Ook Cétait un rendez-vous klinkt net zo vervallen en goedkoop als een uitgelezen stationsroman. De zonovergoten oranje gloed die van de track druipt flirt met het gemakzuchtige, verslavend drumpatroon. Plots werpt Heatsick zijn eigen stem in de mix. Een saxofoon valt in en de gesoundtrackte zonsondergang klonk nimmer zo mooi. Heatsick balanceert uitzonderlijk op de rand van kitsch en serieux. Zelden werd die evenwichtsoefening zo berekend benadert. De B-kant houdt het minder zwoel en schuilt zich achter een overgedoseerd cocktailfeestje waar de jurkjes vrolijk fladderen en iedereen danst op de congobeat.