Het in Berlijn gebaseerde trio Attacca, niet te verwarren met de obscure rockband uit Kansas of het Attacca Quartet dat kamermuziek speelt, bestaat uit drie muzikanten die zich te buiten gaan aan het soort vrije improvisatie dat door zowat iedereen, behalve zij die verslingerd zijn aan het taaie spul zonder melodie of ritme, als irritant en onbeluisterbaar ervaren zal worden. Matthias Müller (trombone), Dave Bennett (gitaar) en Alex Haller (bas) doen er immers alles aan om de meest ongebruikelijke muziek te maken in deze tien stukken, waarin vooral een hoofdrol weggelegd is voor Müllers merkwaardige spel. Net als een aantal trombonisten voor hem, zoals Johannes Bauer en Paul Hubweber (ook een bekende op het label), is hij vooral geïnteresseerd in de onconventionele geluiden die voortgebracht kunnen worden op het robuuste koperinstrument. In tegenstelling tot die voorgangers gebruikt hij die technieken echter niet tussen een meer conventionele aanpak (noten spelen, etc), maar laat hij die doorlopend op de voorgrond staan. Het resultaat is een voortdurend gepruttel, geruis en geprot, voortgebracht met lippen, tong, speeksel en ademhaling en vervolgens gestuurd door een versterker. Is het resultaat nu eens nerveus prikkelend en zeurend, dan klinkt het net zo vaak mechanisch, flirtend met pure noise, zoals de soloreleases van Nate Wooley. Hallers bas wordt doorgaans het meest traditioneel (nu ja) bespeeld, maar samen met de metalig ratelende, vaak dissonant kletterede en piepende gitaar van Bennett leidt het tot een geluidensoep die in soms hypnotiserend werkt als een drone, maar net zo vaak geen kans geeft om op te gaan in de achtergrond. Door een dynamische songvolgorde, waarbij korte stukken die ruimte laten vaak afgewisseld worden met weerbarstiger spul, laat ‘O The Emotions!’ geen gewenning toe, maar enkel fascinatie voor een klankenspel dat zich even intrigerend als grillig ontspint.