Acht tracks plaatst Deadbeat op het lumineus getitelde Eight. Het is ook zijn achtste release in dertien jaar tijd. Ooit haalden wij 10/10 bij hoofdrekenen en werden we cijferfetisjist. Maar onze liefde voor cijfers is niet de reden waarom Eight al een veelvoud van acht luisterbeurten heeft gekregen. Het is ook niet de reden waarom de tweede, vierde en achtste track onze voorkeur wegdraagt. Een blik op de tracklist onthult mogelijk het geheim. Deadbeat kreeg op desbetreffende tracks hulp van Danuel Tate, Mathew Jonson en Dandy Jack. Een huiver door het lijf. Deadbeat zakt even met acht passen in aanzien. En toch is het verdrinken in Eight. Opener Elephant in the Pool is een verslindende jacuzziwervelwind, Lazy Jane (Steppers Dub) de slome verleider die met zijn langzame dubbeats je keel toeknijpt. Verstikking is nabij, blauwe afdrukken sieren de nek. Scott Monteith beloofde dat dit zijn meest intense plaat zou worden. Het donderende Alamut is als een monotone pletwals die in de vernietiging gaat. Tempo wordt opgebouwd, de dreiging neemt toe maar de apotheose blijft uit. Deadbeat zet je op wacht en straft af met Wolves and Angels, de vreemde eend in de dubtechno-bijt. Arpeggios en kittelingen onderwater alsof Apparat Arcadia herdenkt. Is dit de invloed van Mathew Jonson? Het is een verrassend fris moment in de uiterst sombere plaat. Alsof het industriële pand waar Deadbeat deze plaat opnam, even verlicht wordt door een vergeten zonnestraal, bloesems ontknoppen en de duisternis in de verleden tijd leeft. Minieme klankwijzigingen later blijft Deadbeat pure hypnose die vasthangt aan het eeuwenoude dubtechno-verhaal. Het is tijd voor verandering. Ook bij Deadbeat. Maar neem eerst nog Eight in je armen, dans jezelf naar de vaantjes met ‘My Rotten Roots’, stik en verdrink.