Wat mag je op een plaat verwachten van een dolgedraaide artiest die tijdens zijn optredens uitpakt met poppen en allerhande rekwisieten? Meestal niet veel. Tenzij die halvegare naar de naam Otto Von Schirach luistert. Dan mag je er van op aan dat er meer aan de hand is. Op zijn nieuwe album Supermeng wil Von Schirach de luisteraar laten geloven dat hij getransformeerd is tot een soort opperwezen dat ons moet redden van een groep godheden uit de Mesopotamische mythologie. Als allerhoogste in de rang gaat Otto weldoordacht en compleet zonder angsten door het leven. Vooral (lees: enkel) dat laatste lijkt te kloppen. De Cubaans-Duitse Amerikaan is niet bang te experimenteren met beats, gitaren, hihop, een toefje grime en een kratje samples. “Mengstep”, zo omschrijft hij zijn unieke mengelmoes. Wij stellen daar graag adhd-techno tegenover. Het geraamte van de nummers herinnert vaak aan de begindagen van de techno –Cybotron, iemand? waarover Von Schirach heen en weer schakelt tussen Nintendoblieps en dubstepdrops (The Blob), of tussen drum-‘n-bass en rave (Breathe The Beat). De digitale herrie van Ultimate Universe refereert dan weer aan Atari Teenage Riot. Erg diepgaand is het allemaal niet, en op bepaalde momenten wordt het te chaotisch, zoals in het driftige Gravitron. Je zal ons dan ook niet horen vertellen dat wij dit plaatje van voren naar achter meefluiten tijdens het ontbijt. Maar af en toe een nummer als mentale opkikker kan perfect.