Na zijn rock-uitstapje op Life (…It Eats You Up) is Mika Vainio weer terug bij een geluid waarin, wel, geluid centraal staat. Meer dan ooit tevoren laat de ex-Pan Sonic-man zich horen als een onderzoeker van de aard en de mogelijkheden van (synthetisch) geluid, waarbij klassieke begrippen als compositie en structuur van ondergeschikt belang zijn. De opbouw is vergelijkbaar met die van Black Telephone Of Matter: lange nummers waarin stilte en extreem zachte passages abrupt onderbroken worden door heftige uitbarstingen. De vaak ongemakkelijk klinkende sinusgolven, ultra-frequente blieps en eenzame drones hebben een bijna buitenaards karakter, alsof er een vliegende schotel langsdrijft. Onverstaanbare geluidsflarden uit een transistorradio versterken het gevoel van isolatie. Op een paar punten ontstaat er door wat klinkt als gebedsschalen een bijna meditatieve kalmte, die ruw wordt onderbroken door harde passages, bestaand uit indringende drones met hetzelfde gruizige gevoel als op Life , beladen met feedbackende boventonen. Soms lijkt er onder in de mix synthetisch gekrijs aanwezig, als een soort post-power electronics. Incidenteel is er een sfeer van industrieel onheil, galmend in wat klinkt als een grote fabriekshal. Het centrale nummer Magnetosense kent een mooie opbouw; het begint met wat klinkt als het alledaagse geluid van het aanslaan van een geiser, waarna het via opgerekte storingsgeluiden het aardse ontstijgt naar ambient van arctische schoonheid. De rest van de plaat is wat structuur betreft veel minder interessant, soms niet meer dan een collage van ideeën, maar ongehoorde geluiden maken kan Vainio als geen ander.