In deze ‘Framework’ reeks zet Sub Rosa een kadertje rond minder bekende componisten van concrete electronics noise, en dat die lelijke omschrijving vele ladingen dekt, bewijzen deze twee gelimiteerde cds. Diepe research in onze collectie leert dat Bérangère Maximin de enige vrouwelijke noisemaker is wiens geboorteakte we kunnen linken aan een eiland (Réunion) in de Indische Oceaan. Zij werkt steeds met de combinatie van laptop en stem, maar voor No One Is An Island slokt ze ook brongeluiden op van ondergrondse gitaristen als Richard Pinhas en Christian Fennesz. Het sfeervol dreunende bewerkte snarengeschraap vindt een hoogtepunt in Knitting In The Air, waar de spreekstem bewijst dat ze schouder aan schouder kan strijden met Boze Vrouwen als Lydia Lunch of Jarboe. Ook (letterlijk) Jonge Turken die conceptuele muziekstukken en installaties maken op basis van de zes voornaamste menselijke emoties, komen we niet alle dagen tegen. Natuurlijk wist u meteen dat we het hier hebben over Angst, Liefde, Woede, Verdriet, Verrassing en Vreugde. Hoewel Helvacioglu bronmatig ook hoofdzakelijk snaren (viool, gitaren) en drones misbruikt en door effectenpedalen jaagt, klinkt zijn werk nerveuzer en agressiever. Al valt hij voorspelbaar terug op een vrolijk riedeltje bij ‘Joy’, of eerder lieflijk introvert en puur getokkel als hij het bijvoorbeeld over Love heeft. Kortom, hij is emotioneel een even open boek als ondergetekende.