Voor Geri Reig en Normalette Surprise, de twee eerste albums van Der Plan, moeten we respectievelijk terug naar 1980 en 1981. In Duitsland kent de zogenaamde Neue Deutsche Welle haar creatieve hoogepunt. Op dat moment bestaat Der Plan uit Moritz Reichelt (alias Moritz Rrr), Frank Fenstermacher en Kurt Dalhke (Pyrolator), die voordien uit D.A.F. was gestapt. Het drietal wil, net als vele eigenzinnige Krautrockbands, hun eigen invulling geven van moderne popmuziek, weg van de alomtegenwoordige en dominante Angelsaksische rockmodellen. Niet pakweg Elvis, maar de dadaïsten en het dilettantisme van Marcel Duchamp vormen de voornaamste inspiratiebronnen. Nummers kunnen perfect korte schetsen of puur elektronisch knip-en plakwerk zijn en hoeven dus geenszins te voldoen aan het klassieke strofe/refrein/strofe-patroon. Veel humor, infantiele ongein, weirde abstratie en fantasierijk, speels experiment dus, waardoor aanknopingspunten met The Residents of Cabaret Voltaire makkelijk te vinden zijn, zeker op Geri Reig. Soms wordt de grens met het irritante afgetast zoals in Gefärliche Clowns (Manisch-Idiotisch) of Die Welt Ist Schlecht. Op die momenten flirt Der Plan met iets wat we anti-muziek zouden kunnen noemen. Wat vandaag minimal wave wordt genoemd, is dan weer terug te vinden in meer conventionele nummers als Adrenalin Lässt Das Blut Kochen of Fürstenwall. Nomalette Surprise, dat de ironische subtitel 23 Elektronische Schlager meekreeg, is wat speelser en bij momenten wat gebalder, maar echt toegankelijk wordt het ook hier nooit. Net als op de eerder dit jaar verschenen reissues van Pyrolator (Inland en Ausland) bevatten deze twee heruitgaven ook flink wat bonusmateriaal, veertien nummers zelfs in totaal. Muziekgeschiedenis, heet zoiets.