Wie het volledige ULTRA-verhaal wil nalezen kan terecht bij Gonzo (circus) #109, maar in het kort ging het om een popcultuur die rond 1980 vanuit het niets de kop op stak en eigenlijk al even snel weer verdween. Toch wordt het goed dertig jaar later nog steeds beschouwd als een belangrijke, zelfs unieke periode binnen de Nederlandse popgeschiedenis, omdat het gekenmerkt werd door een enorme creativiteitsexplosie en vooral zorgde voor een injectie van de dan in zwang zijnde postpunk, maar ook de nog jonge elektronica, avant-garde en zelfs freejazz. Voor sommigen die erbij waren, was het meer dan zomaar een muzikaal verschijnsel: een kunststroming of zelfs een levensstijl. Eerder dit jaar werden een aantal evenementen georganiseerd om de geest van die dagen nog eens tot leven te roepen. In Nijmegen kwamen zowel een paar veteranen als jonge, lokale artiesten aan bod, en allemaal brachten ze muziek die op de een of andere manier gelinkt was aan die memorabele dagen. Zo was er o.m. Wieman (Frans de Waard en Roel Meelkop), met rudimentaire elektronica die je perfect kan beschouwen als een aanloop naar wat midden jaren 1980 de kop op stak. Daarna gaat het album van nogal kitscherige ongein (Bertin) en wat meer kosmische klanken (gelegenheidsproject Mk-12, met volk van cultband Mekanik Kommando), naar geluidscollages die verwijzen naar ULTRA (The Dear Listeners), combinaties van analoge synths met kille industrial-invloeden (Distel) en uiteindelijk ook het hardere experiment, met dement-ontwrichte nachtmerriemuziek van Donné Et Desiree en de overstuurde noise van Tändstickfabrik. Het klinkt niet allemaal even geïnspireerd en fris, dus die nostalgie waar ze weigerachtig over deden, die zit er zeker in, maar het mooie is dat de compilatie best wel een coherent samenraapsel is. En dat bewijst dan weer dat die ULTRA-beweging toch zijn sporen heeft nagelaten.