Toronto, Canada lijkt wel de rode draad doorheen de cds die deze editie aan mijn oren passeren. Het heavy uit de hoek komende Sons Of Otis en de rootsrockers van Zeus bijvoorbeeld. Evening Hymns vormt een duidelijk tegengewicht voor het rockgeweld door met een heel intimistische plaat op de proppen te komen. Jonas Bonetta, de man achter dit project die samen met een wisselend collectief van muzikanten (deze keer leden van The Wooden Shy, Timber Timbre en City & Colour) aan zijn tweede plaat toe is, maakt met Spectral Dusk een trieste herfstplaat waar we behoorlijk weemoedig van worden. Hij koos de dood van zijn vader als thema, de tragedie van het leven die als de rode draad doorheen de liedjes dient. Het verwondert dan ook niet dat de songs dicht aanleunen bij het werk van The Album Leaf, Black Heart Procession of Will Oldham in al zijn gedaantes. Bonetta ziet er bijgevolg een beetje tegen op om veel te toeren met deze plaat. Geen erg, zegt hij zelf, want hij heeft al twee afgewerkte albums op de plank liggen waaruit hij net zo goed kan putten. Hopelijk voor hem klinken die iets vrolijker dan deze plaat. Spectral Dusk klinkt bijna als een open emotionele wonde die niet snel kan worden geheeld en is daardoor niet geschikt om elke dag te beluisteren. Halfweg de plaat doorbreekt hij even de ingetogen liedjes voor Irving Lake Access Road. De song duurt iets meer dan zeven minuten en is bijna een drone, een ingetogen instrumentaal stuk dat even adempauze biedt. Afsluiten doet hij met het titelnummer, waarin geluidsopames van de crematie van zijn pa zitten verweven. Triestheid in al zijn schoonheid is wat dit werkstuk heel erg de moeite maakt.