Met zijn toegankelijke melodielijnen en ritmische structuren is deze eerste cd van Emanuele de Raymondi te rubriceren als een geval van zonnige avant post-pop, blakend van zelfvertrouwen. Argeloos smeedt hij uiteenlopende muzikale vormen en voorbeelden van Philip Glass over David Bowie tot Fennesz tot een compositorische eenheid. De cd is de resultante van een wisselwerking tussen de improvisaties van klarinetist Oguz Büyükberber (opgenomen in de ruimte die op de cd-hoes is afgebeeld), en de door de Raymondis laptop geïnduceerde sonische transmutaties hiervan of: variaties hierop. De coherentie van de gehele cd, waarop toch vrij diverse stukken staan, valt op. Afwisselend bijvoorbeeld in de mate waarin het oorspronkelijke klarinetgeluid van Büyükberber nog herkenbaar is waarbij één van de mooiste momenten voor mij gelegen is in ‘Variatie No. 3’, waarin het oorspronkelijke geluid van de klarinet volgens mij is gemorphed en getweaked tot het geluid van een als percussie-instrument gebruikte oude blikken asbak. Over de gehele linie etaleert de cd soms vrij dwingend het sonische idioom van de moderne geluidsbewerkingssoftware voor de laptop met zijn eindeloze mogelijkheden tot knip- en plakwerk, timestretching, looping, etcetera. De brede, onverhulde insnijdingen waar de Raymondi de schaar erin zet roepen soms ook sterke reminiscenties op aan de tijden van de Click-n-Cut, waarbij het gebruik van deze op het eerste gehoor toch wat gedateerd overkomende compositorische technieken in tweede instantie vooral iets toevoegen aan het creëren van een nostalgische, weemoedige sfeer. De toon hiervoor was echter eigenlijk al gezet door Büyükberber, aan wiens improvisatorische talenten deze cd in de eerste plaats een eerbetoon lijkt te willen zijn.