Na de triomf van hun vijfde album Eve (2010) pakte Ufomammut het groots aan: Oro werd een heus tweeluik, waarvan het ‘Opus Primum eerder dit jaar verscheen. Die plaat vonden wij zeer herkenbaar en uiterst aangenaam, maar ook wat voorspelbaar. In genres die zo wijdverspreid en tegelijk vormvast zijn als sludge en doom metal is constante innovatie misschien ook te veel gevraagd, of simpelweg niet nodig, en terugluisterend naar deel één lijkt het probleem vooral dat die plaat een beetje eendimensionaal was zeker in het licht van dit nieuwe deel. Opener Oroborus gaat bescheiden van start met spacy effecten, drums die klinken alsof ze achter in de kamer staan en een vriendelijk afgeronde bas. Langzaam maar zeker wint het geluid aan kracht en duwt het je steeds verder naar achter, tot na bijna drie minuten een bende pedalen wordt ingetrapt en de gitarist met een massieve riff op je in begint te beuken. Na een draaikolk van syntheffecten en ondergedompelde schreeuwstemmen volgt een breakdown, waarna de drummer in gehalveerd tempo het enorme gewicht nog eens extra slepend maakt. De overgang naar de spacerock van Luxon brengt valse kalmte, want na alle psychedelische geluiden en verre Pink Floyd-vocalen stort de band zich wederom met het volle gewicht op de luisteraar. De nummers kennen een opbouw van plateau naar steeds zwaarder plateau, waarbij je iedere overgang steeds lang van tevoren als een stijgende spanning voelt aankomen, met enorme ontladingen tot gevolg. Al die elementen en themas herhalen zich, maar doordat de composities veel doorwrochter zijn dan op het eerste deel van Oro, blijft de plaat constant spannend. Een waardige afsluiter van het tweeluik en verplichte kost voor fans van Lento, Yob, Electric Wizard, et cetera. Loodzwaar en zwaar verslavend.