De Curriculum Vitae van Ken Stringfellow liegt er niet om. Zeven studioalbums met Jon Auer als The Posies, studio en live bijdrages bij R.E.M. en een rol in de wedergeboorte van Big Star achter het muzikale voorbeeld Alex Chilton, Stringfellow is duidelijk niet te beroerd om overal waar gevraagd zijn onontkoombare pophooks rond te strooien. Een druk man, wat verklaart dat het acht jaar moest duren alvorens ‘Soft Commands’ uit 2004 een opvolger kreeg. En dat is terug te horen in de 54 minuten die Danzig In The Moonlight vormen, want wat de plaat het meest mist is eenheid. De nummers zijn duidelijk over de periode van acht jaar geschreven, en varieren daardoor enorm in stijl en vorm. Op deze plaat staan weliswaar weer de nodige pophooks zoals alleen Stringfellow die uit de vingers kan laten rollen, maar ze variëren van powerpop tot ingetogen countrypop. Zelfs funk passeert nog even – geheel overbodig – de revue. Gelukkig is dat een van de weinige volledige missers. Maar nummers als 110 Or 220V, Hisory Buffs, Doesnt Remind You Of Something of Saviors Hands, tonen hier dat Stringfellow als powerpop-crooner in topvorm is. Probleem is alleen dat hij geen coherent geheel creëert dat hem de wel verdiende wereldfaam zal brengen, en zijn naam deze dagen vooral over schaduwd wordt door Carice van Houten en de anderen waar hij zijn topwerk aanlevert.