Kopek zijn Ieren. Ieren uit Dublin, die denken dat ze door hun afkomst moeten klinken als U2, weliswaar met minderwaardige riffs en dito zanger. Daar wringt het schoentje namelijk nog het meest, bij gitarist en zanger Dan Jordan. Hij wil wel klinken als Bono, slaagt daar geregeld bijna in, maar het is steeds net niet. En dat is met de songs op dit album net hetzelfde. Stadionrock of festivalpulp, daar zijn we nog niet aan uit, maar daar zullen de liedjes die op White Collar Lies prijken, allicht wel aanslaan bij een jeugdig publiek. Het is niet dat de liedjes op zich krakkemikkig zouden klinken. Zeker niet. Het trio speelt sinds 2002 samen en toerde geregeld alvorens dit debuut op te nemen, dus ze spelen hun liedjes soepel en zonder fouten. Het is alleen, bij elk liedje denken we aan honderden andere liedjes die krek hetzelfde aanvoelen en klinken. Als een band tien jaar nodig heeft om liedjes te schrijven waarin elke originele invalshoek ver te zoeken is, dan hebben we zoiets van