Raymond Raposa, de belangrijkste man achter Castanets, is blijkbaar tot een nieuwe naam gekomen waarmee hij zijn muziek aan de wereld wil presenteren. Castanets wilde live nog wel eens een soloproject zijn, terwijl vooral in de studio de man vaak een band achter zich had staan. Deze heet hier de White Freighter en verschilt qua geluid noch ledenbestand veel van wat we op vroegere platen zoal tegenkwamen. Wat wel behoorlijk anders is, is de vorm en aanpak van de muziek op ‘Little Death Shaker’. Koos Byron op Castanets platen nog voor een zompig geheel van backwater Americana, hier krijgen we heuse popliedjes voorgeschoteld. Popliedjes die, zoals bijvoorbeeld Some Of My Friends (in weerwil van de tekst), zelfs opgewekt te noemen zijn en misschien nog het meest lijken op de liedjes die Bill Callahan op de latere Smog-platen liet horen. We moeten er dan wel de rasperige stem van Byron bij denken, en dat maakt nogal verschil. Ook hebben we hier niet te maken met een songwriter van het kaliber van Callahan of Will Oldham, waar hij ook nogal eens mee vergeleken wordt, en dat is wellicht waarom hij het voorheen vooral van de ambiance en zn band moest hebben. Gelukkig komen we op de tweede helft van de plaat, ongeveer vanaf ‘Youll Never Surf Again’, het vroegere bandgeluid meer tegen en zo dienen we ons dus tevreden te stellen met een halve Castanets-cd.