Alt, ja, zo voelen we ons ook als we een cd van Van Der Graaf Generator in onze brievenbus vinden. De Britse progressieve rockband is namelijk al 45 jaar actief en dat leverde door de jaren heen een paar opmerkelijke albums op. Vorig jaar verscheen A Grounding in Numbers en nu is er al een nieuwe cd, de dertiende slechts in al die jaren. Het lijkt dus alsof de band een nieuwe adem heeft gevonden. En net als de band zelf, een trio, is dit een verwarrend en tegendraads album dat eigenlijk alleen aantoont dat Van Der Graaf Generator niet van deze tijd is, maar ook van geen andere. De veertien stukken – want songs staan er niet echt op – groeiden tijdens soundchecks, vrije momenten op tournee en soms ook in de studio. De drie Britten lieten de instrumenten en hun linkerhersenhelft voor zich spreken zonder dat ze de muziek veel wilden sturen. Improvisatie om instrumentale stukken te maken die zelfs voor deze band buiten de lijntjes kleuren, lijkt het motto te zijn, een motto dat Hammill zelf in verschillende interviews beaamde. Enige context of concept ontbreekt dan ook volledig en toch, misschien net door het heel vrije karakter van de muziek en het dito ontstaan ervan, klinkt Alt als een geheel. Een divers geheel, waarin plaats is voor veel experiment maar ook voor een snuifje ambient (afsluiter Dronus) en spielerei. De heren hadden geen zin om zich zorgen te maken over hun reputatie of over enige vorm van beperking of verwachting. De fans die Van Der Graaf Generator al jaren volgen, kunnen ongetwijfeld een muzikale zijsprong waarderen. En indien niet, het zal Hammill (zang, gitaar, piano, keyboards), Hugh Banton (orgal, bas, bass pedals) en drummer Guy Evans niet deren. Gereduceerd tot een trio is deze incarnatie avontuurlijker dan ooit, en zelfs voor de grootste fan zal Alt als een verrassing klinken. We zijn zeker geen groot kenner van het werk van deze band, maar ondanks Hammills waarschuwing vinden we dit een zeer geslaagde plaat.