Toen Nick Edwards een paar jaar geleden zijn Gutterbreakz-blog opdoekte om zich weer te wijden aan muziek maken in plaats van er over te schrijven, besloot hij er meteen ook maar goed tegen aan te gaan. In GC#101 signaleerden wij zijn nieuwe alias, Ekoplekz, en in de twee jaar die we inmiddels verder zijn verscheen een fikse berg albums, 12inches en, het modernste van de hedendaagse formaten, cassettes. Critici wijzen op de eenvormigheid en inwisselbaarheid van al dat spul, maar liefhebbers van ouderwetse, ambachtelijke elektronica in de traditie van Cabaret Voltaire, Robert Rental, vroege Severed Heads en andere industriële pioniers kunnen hun lol niet op. Helemaal onterecht is de kritiek niet, want door de primitieve set-up van Edwards geen MIDI, geen laptop is de creatieve bandbreedte van de muziek inderdaad redelijk beperkt. Mogelijk om de critici te misleiden verschijnt Plekzationz onder Edwards eigen naam, maar het gebodene laat geen ruimte voor twijfel: dit is Ekoplekz ten voeten uit. Noisy elektronica, primitieve ritmes, rauwe analoge drones en heel vaak overstuurde dubeffecten. Meer nog dan voorheen lijkt de muziek een directe ode aan de oude, experimentele Cabaret Voltaire, getuige ook titels als (No) Escape From 79 en Chance Meets Causality Uptown. Het format van vier lange nummers geeft Edwards de kans om zijn geluid meer in de lengte te onderzoeken, met helaas ook als gevolg dat de lijn gaandeweg verloren gaat. Vaak klinkt het alsof Edwards losse, geïmproviseerde stukken aan elkaar heeft gemixt, met niets anders dan een overeenkomst in klank als uitgangspunt. Het niveau van Memowrekz (2011) haalt Plekzationz dan ook nergens, al is er voor liefhebbers van dat geluid nog steeds genoeg te genieten.