Opener Lyin In The Road begint met een stapel riffs die net niet van Jimi Hendrix zijn en daarmee zet dit kwartet uit Oakland, Californië meteen de toon. Onversneden heavy rocknroll die met liefde en plezier achterom kijkt maar toch niet stil is blijven staan in dat glorieuze verleden. Gitarist Graham Clise, met een verleden in punkband Annihilation Time, steekt niet onder stoelen of banken dat hij een grote fan is van Led Zeppelin, Black Sabbath, maar tevens Black Flag en The Ramones tot zijn favorieten rekent. Repeteren deden ze vooral in hetzelfde krocht waar High On Fire en Drunk Horse het deden, en ook deze twee bands zijn van grote invloed op Lecherous Gaze. Met een nieuwe frontman, Lakis Panagiotopulos, in de gelederen, die heel erg lijkt of Jeff Clayton (Antiseen), hebben ze er een brulboei van formaat bij die met zijn soulvolle maar toch ruige stem perfect in het plaatje past. Niet zo heftig als Antiseen, minder fuck you maar meer love you laat de band ook flink wat psychedelica van het hardere soort toe. War Woman klinkt als een mix van Iggy Pop en Chuck Berry in een jaren 1970 hardrockjasje en klinkt toch absoluut niet oubollig. Allicht door de eerlijkheid en de grote liefde voor harde rockmuziek maakt deze band van zijn debuut, waar ze drie jaar van hun tijd in investeerden, een rockplaat die we met plezier door de boxen jagen, zelfs al horen we geen noot vernieuwing. Recyclage kan net zo leuk zijn, als het op een goeie manier gebeurt zoals op On the Skids.