Door heel ‘Transitions’ door hinkt CS Yeh op twee gedachten. Enerzijds lijkt hij indiepop als basis te nemen voor zijn eerste pop plaat, anderzijds hangt de halve plaat naar de darkwave en synthpop uit de jaren 1980. New Order en Sisters Of Mercy lijken nooit ver weg in deze nummers, maar worden even gemakkelijk afgewisseld met elektropopversies, Pavementesque popliedjes of singer-songwritermateriaal met een hang naar Guided By Voices. De enige verbindende factoren in dit eclectische plaatje zijn de monotone stem van Yeh en het oude, enigszins aftandse, synthesizer geluid in alle nummers. Ondanks dat lijn in zijn geheel ontbreekt op ‘Transitions’ is het een allerprettigst avontuur om naar te luisteren. Of misschien juist omdat er geen lijn in zit. Want of Yeh nu speelt met indiepop, zoals in ‘Something Forever’ of de donkere kant van de synthpop opzoekt, het resultaat zijn aanstekelijke en aansprekende nummers. Soms moet je daarvoor door een vrij stoffige productie heen bijten, of wordt het een beetje vervelend, maar ook dat hoort bij de uitdaging die ‘Transitions’ heet.