Het zevenkoppige La Piramide di Sangue uit Turijn maakt zich sterk uit zo veel verschillende vaatjes te tappen – van vier decennia psychedelische rock tot mediterraanse tradities, invloeden uit het Midden-Oosten en space jazz – dat het bij voorbaat al verbannen leek naar een uithoek waar enkel wat nieuwsgierige freaks nog hun fix komen zoeken. In feite valt dat eclecticisme al bij al wat tegen, want het ontbreekt de band aan creativiteit en verbeelding om al die bronnen samen te smeden tot een coherent en kleurrijk geheel. Door zwaar in te zetten op slome grooves, tribale percussie en achtergrondeffecten hanteert de bende vooral een veeleer slome, drammerige tactiek die aanleunt bij de postrock. In opener ‘Sangue’ volstaat dat nog om de hoofden te doen schommelen, maar vanaf ‘Tu getti sale sulle mie ferite’ wordt al te vaak teruggevallen op weinig geïnspireerde en meanderende structuren, met hier en daar een iele gitaar en percussieve tingeltangels. Het is vooral de alomtegenwoordige klarinet die zorgt voor het exotische element, maar die moet dan opboksen tegen een achtergrond van wah wah-effecten en hardnekkig rondmalende drumpatronen. ‘Io sono la Tigre’ heeft wel een aanstekelijke melodie, iets dat rechtstreeks van een groentenmarkt in Damascus lijkt te komen, en ‘Sandalo’ lijkt zo voortgekomen uit de samenwerking van The Ex met de Ethiopische saxofonist Getatchew Mekuria, maar het is pas in de finale van afsluiter ‘L’invasione delle Locuste’ dat het écht spannend wordt. Wie op zoek is naar psychedelische rock die niet moeilijk doet en een weinig storend laagje wereldvernis heeft, die kan zich deze lp probleemloos aanschaffen. Meer avontuurlijke luisteraars hebben voorlopig andere prioriteiten.