Het Amsterdamse Labasheeda werd opgericht in 2004, maar laat dit horen aan de gemiddelde gitaarrockliefhebber en die wil er gif op innemen dat de veertien songs op ‘Castfat Shadows’ uit de jaren 1990 stammen. Het is immers naar de vrouwelijke variant van volk als Sleater-Kinney die toen even centraal stond, dat deze songs knipogen. Dat valt te verklaren omdat er ook hier een vrouw aan het roer staat (zangeres/gitariste Saskia van der Giessen), maar de muziek heeft ook die combinatie van dissonante hoekigheid, punkachtige pit en een klank die vooral in die periode slagkracht had. Het begint allemaal ook erg indrukwekkend met het gedreven titelnummer – één en al overspannen attitude, kronkelende gitaarnoise en krols gekerm dat aan de clitpunk van het Antwerpse Harakiri/Monokiri doet denken – dat even suggereerde dat we te maken hadden met een instant classic. In vergelijking met die start lijken de vervolgen echter wat gewoontjes en soms zelfs onderontwikkeld. De half gesproken, soms wat onvaste zang van van der Giessen bezorgt de songs echter een randje echtheid, terwijl de swagger van een ‘Cars’ verwijst naar de heupschuddende furie van The Jon Spencer Blues Explosion. Als de band een versnelling lager schakelt met melancholisch meanderende songs, dan verslapt de spanning wel aanzienlijk. Anderzijds wordt de snerpende viool knap gedoseerd gebruikt (en heel sterk in ‘Double Exposure’) en komt de manische attack van ‘On Tippy Toes’ als geroepen, en dan wil je het hen vergeven dat ‘Police Song’ niet helemaal het vuurwerk brengt dat je ervan verwacht. ‘Castfat Shadows’ valt bezwaarlijk vernieuwend te noemen, maar het bulkt wel van karakter en overgave (de band nam ook het artwork en de vormgeving van de lp voor z’n rekening). En dan zijn er natuurlijk die zes geweldige minuten van ‘Castfat Shadows’.