De Frans-Zwitserse geluidskunstenaar Kassel Jaeger, lid van de fameuze Groupe De Recherches Musicales (GRM), levert met Deltas zijn vijfde solowerk af. Het album bevat drie recente composities, waarvan twee in opdracht gemaakt. Het lange Campo Del Cielo heeft hij gecomponeerd voor een performance in het planetarium van Poitiers en is gebaseerd op (bewerkte) opnamen van stenen en elektromagnetische registraties van de resonanties van een meteoriet, die deel uitmaakt van het Campo Del Cielo. Het resultaat is nauwelijks te vergelijken met dat bij Jana Winderen en Andreas Bick, die ons verbazen en fascineren met hun field recordings van schuivende aardschollen, krakende rotsen en schrapende gletsjers: onverwachte maar tegelijk diep aardse klanken. Jaegers resultaat klinkt elektronischer, gevarieerder ook, wat misschien komt omdat het manipulaties zijn en geen pure veldopnames. De registraties van meteorietresonanties leveren piepende, fluitende en krakende geluiden, en elders stuiterende elektronische geluiden tegen een achtergrond van radiogolven. Ook kant B, met twee kortere composities, klinkt duidelijk elektronisch en die zijn al even conceptueel van insteek. Het eerste stuk is geïnspireerd op het ontstaan van deltas. Wanneer de getijden niet sterk genoeg zijn, kan het materiaal dat rivieren meenemen sedimenteren. Of Jaeger dat principe in zijn compositie toepast? Heel goed mogelijk, maar niet overduidelijk. Herhalende patronen van klanken gaan omhoog en omlaag. Een schril geluid met een lichte nagalm en een gruizige drone zwelt aan. De compositie balanceert op de grens van abstract en beeldend. Ook in het tweede stuk, een dialectisch drieluikje met veel elektronisch gespetter en vibrerende tonen is het concept met enige goede wil te herkennen, maar niet overduidelijk uitgewerkt. Waarmee wellicht al te platte vertalingen zijn vermeden. Hoe verschillend van concept en geluidsbron ook, de drie stukken vormen een coherent geheel van elektronische texturen met een schuurpapieren randje.