“Release is geen album”, vertelt wijsneus Pangeae, “het is mijn langste plaat”. Acht songs wist hij te verzamelen, die hij met andere woorden niet zomaar voor de leukigheid verdeelde over twee schijfjes. Release is – volgens de Hessle Audio-oprichter – een dubbele ep. Maar goed, dit zijn verder nutteloze details want met een plaat die ongeveer 45 minuten duurt, is er genoeg verwennerij. Pangaea knutselt met breakbeat, jungle en hiphopelementen en pikt ideeën uit de UK-bass-scene. De voorbije jaren hoorde je zijn muzikale output uitdijen van basis dubstepritmes die vervolgens werden doorspekt met twostep en techno, die tegenwoordig nog nauwelijks aan dubstep te koppelen zijn, naar rauwe gefuseerde techno. Ritmes vallen nog steeds naast de maat, de beats grollen als vanouds zonder dat Pangaea rave-invloeden en de occasionele MC schuwt. Hij bouwt met wat hij kent, gooit er footwork tussen en vergt het uiterste van zijn luisteraar. Release is een hyperkinetisch opdondertje dat als een enerverende jumper rondhuppelt en alles rondom zich meeschaart. Terwijl Majestic 12 de gabber herdenkt en Trouble in de wobbelende bassen graaft, gooit Pangaea zich op afsluiter High in een onontgonnen verscheurende ambient waar cd-spelers zich op stukbijten. Al beweert hijzelf van niet, de continuïteit van Release heeft de sfeer en opbouw van een full album. Door de tracks te splitsen over vier kanten is vooral de schizofrenie van die tracks extra benadrukt.